Ik richt mijn lens op bomen, een thema dat ik opnieuw ervaar als een sluimerende herinnering uit mijn jeugd. Als kind dwaalde ik door een een klein bosje, mijn paradijs van spel en ontdekking, waar de bomen fluisterden en de wind verhalen vertelde.
Jarenlang dacht ik niet meer aan die groene schat. De wereld van mijn kindertijd vervaagde in de maalstroom van het leven. Maar toen beide ouders overleden, kwamen de herinneringen als golven terug.
In mijn rouw en zoektocht naar verwerking van mijn verdriet besloot ik het thema ‘bomen’ in mijn fotografisch werk te verkennen als een manier om mijn emoties vorm te geven en mijn herinneringen te eren. Met mijn analoge camera ving ik de bomen, niet alleen als objecten, maar als dragers van mijn persoonlijke symboliek.
Mijn werk is een intieme reis door het bos van mijn herinneringen, een ode aan de bomen die ooit mijn speelkameraadjes waren. Door mijn lens spreekt het bos opnieuw in beelden die zowel troost als inspiratie bieden. Ik nodig de kijker uit om stil te staan en na te denken over hun eigen wortels, hun eigen verhalen, verborgen tussen de bladeren van het leven.
